ΚΛΙΝΙΚΕΣ ΜΟΡΦΕΣ ΔΥΣΛΕΞΙΑΣ

  Η δυσλεξία διακρίνεται σε διάφορες μορφές, ανάλογα με τη βαρύτητα των παθολογικών συμπτωμάτων.

Θεωρήθηκε αναγκαία η διάκριση των δυσλεξικών ατόμων σε τέσσερις κατηγορίες, ανάλογα με τη βαρύτητα που εμφανίζουν, για τους εξής λόγους:

     Η ηλεκτροεγκεφαλογραφική μελέτη του εγκεφάλου του δυσλεξικού, όπου τα στοιχεία των διάφορων παθολογικών ρυθμών είναι όμοια:

•  Είτε στην ένταση,
•  Είτε στην κατανομή,
•  Είτε και στο δυναμικό.

    Με την κλινική μελέτη της θεραπευτικής προσέγγισης των περιπτώσεων δυσλεξίας, παρατηρήθηκε ότι μετά από κάποιο χρονικό διάστημα, η εικόνα του δυσλεξικού ατόμου, που προηγούμενα ήταν:

•  Είτε κάποιας νοητικής υστέρησης,
•  Είτε κάποιων άλλων παρόμοιων καταστάσεων και συνδρόμων,με σοβαρές συνέπειες σε μαθησιακό επίπεδο, αλλά και σε επίπεδο συμπεριφοράς, μετατρεπόταν και εμφανιζόταν η εικόνα της «κλασικής» δυσλεξίας. (Καρπαθίου, Δάλλα, Μαρρά, 1994) 

(Πηγή: http://grafwnimata.blogspot.gr/2013/05/blog-post_5802.html {Μαρία Γκουγκούμη -  Ψυχολόγος - Ειδική Παιδαγωγός,Αργυρώ Καραμπά - Θεραπεύτρια Λόγου & Ομιλίας} )

Βιντεοπαιχνίδια και δυσλεξία.

  Προς έκπληξη πολλών ειδικών αλλά κυρίως πολλών γονιών, νέα έρευνα δείχνει ότι τα βιντεοπαιχνίδια βοηθούν τα παιδιά με δυσλεξία να αναπτύξουν αναγνωστικές ικανότητες.

  Πιο συγκεκριμένα, δώδεκα ώρες παιχνιδιού με βιντεοπαιχνίδια βοηθούν περισσότερο τα δυσλεξικά παιδιά στην ανάγνωση απ' ότι ένας χρόνος αυθόρμητης ανάπτυξης των αναγνωστικών ικανοτήτων. Η συγκεκριμένη έρευνα αποτελεί συνέχεια προηγούμενης, που υποστήριζε πως τα προβλήματα ανάγνωσης σε παιδιά με δυσλεξία οφείλονται σε δυσκολίες οπτικής προσοχής και όχι σε γλωσσικές δεξιότητες. 

  Όπως δήλωσε κι ο επικεφαλής της έρευνας Andrea Facoetti καθηγητής του Πανεπιστημίου της Padua και του Επιστημονικού Ινστιτούτου Medea of Bosisio Parini της Ιταλίας, τα βιντεοπαιχνίδια βελτιώνουν πολλούς τομείς της οπτικής προσοχής, κυρίως την άντληση των πληροφοριών από το περιβάλλον. Τόνισε, επίσης, πως ακόμη δεν υπάρχει εγκεκριμένη θεραπεία της δυσλεξίας που να περιλαμβάνει βιντεοπαιχνίδια.

  Η έρευνα συμπεριέλαβε δύο ομάδες παιδιών με δυσλεξία που έτυχαν διαφορετικής παρέμβασης και αξιολογήθηκαν σε ικανότητες ανάγνωσης, οπτικής προσοχής και φωνολογικής επίγνωσης. Η παρέμβαση της πρώτης ομάδας περιελάμβανε βιντεοπαιχνίδια, ενώ της δεύτερης ομάδας όχι. Τα δυσλεξικά παιδιά της πρώτης ομάδας, μετά από εννέα συνεδρίες διάρκειας ογδόντα λεπτών η καθεμία, ήταν σε θέση να διαβάζουν πιο γρήγορα και με μεγαλύτερη ακρίβεια σε σχέση με τα παιδιά της δεύτερης ομάδας. Επίσης, τα παιδιά της πρώτης ομάδας είχαν βελτίωση και σε προβλήματα προσοχής. 

  Ο επικεφαλής της έρευνας τονίζει ότι τα αποτελέσματα της έρευνας δεν θα πρέπει να παρερμηνευθούν και να γίνεται αλόγιστη χρήση των βιντεοπαιχνιδιών, χωρίς κανένα έλεγχο ή εποπτεία.

ΠΡΟΣΟΧΗ: Τα βιντεοπαιχνίδια θα πρέπει να αποτελούν μέρος μιας παρέμβασης από ειδικό, μόνο έτσι ίσως έχουν τα αποτελέσματα της έρευνας.

(Πηγή: http://www.eidikospaidagogos.gr/index.php/rss2/item/223-videogames eidikospaidagogos.gr)

Συμβουλές προς τους γονείς.

  Οι γονείς,  μέσα από την προσπάθειά τους,  μπορούν να βελτιώσουν σε μεγάλο βαθμό την ικανότητα διαβάσματος του δυσλεκτικού παιδιού τους. Υπάρχουν μια σειρά από πρακτικές συμβουλές τις οποίες μπορούν να ακολουθήσουν,  ώστε να  βοηθήσουν την εκπαιδευτική εξέλιξη του παιδιού τους.

Μερικές από αυτές είναι οι ακόλουθες: Οι γονείς μπορούν να διαβάζουν στο παιδί τους από έξι μόλις μηνών δείχνοντας τις λέξεις καθώς τις διαβάζουν,  μπορούν να δείχνουν στο παιδί ότι το διάβασμα είναι σημαντικό στην καθημερινή ζωή,  μπορούν να παίζουν παιχνίδια με ομοιοκαταληξίες, να τραγουδούν τραγούδια δίνοντας έμφαση στην ομοιοκαταληξία και στην παρήχηση, να ενθαρρύνουν το παιδί τους να γράφει, να εστιάζουν την προσοχή του παιδιού τους  σε καινούργιες λέξεις, να παίζουν παιχνίδια ορθογραφίας, να βοηθούν το παιδί τους στην οργάνωση (μέσω ρολογιών, ημερολογίων), να μοιράζονται την ευχαρίστηση του διαβάσματος μέσα από την ανάγνωση βιβλίων,  που αφορούν τόσο το παιδί όσο και τους ίδιους,  και γενικότερα να διαβάζουν όσο το δυνατόν περισσότερο στο και με το παιδί τους.
   Τέλος,  αξίζει να σημειώσουμε ότι ο γονεϊκός ρόλος δε θα πρέπει να σταματάει μόνο σε βελτιωτικές πρακτικές του διαβάσματος,  αλλά θα πρέπει να επεκτείνεται και στη συναισθηματική υποστήριξη του παιδιού. Τούτο μπορεί να επιτευχθεί μέσα από την καλή πληροφόρηση του γονιού σχετικά με το θέμα της δυσλεξίας, αλλά και με την έμπρακτη υποστήριξη του παιδιού.  Το παιδί, το οποίο πολλές φορές φτάνει στο συμπέρασμα ότι είναι «χαζό», εξαιτίας της αποτυχίας που βιώνει στο σχολικό του περιβάλλον, έχει ανάγκη από το χτίσιμο της αυτοπεποίθησής του.

Οι γονείς- σε συνδυασμό ίσως με κάποιον θεραπευτή -θα πρέπει να αναλάβουν να ενδυναμώσουν την αυτοεικόνα του παιδιού τονίζοντάς του τα δυνατά του σημεία.  Σε καμία περίπτωση δε θα πρέπει να απαιτούν τελειότητα στην σχολική απόδοση  του, μιας και κάτι τέτοιο θα δημιουργούσε προβλήματα και στη δική τους σχέση,  αλλά και θα ενέτεινε την σχολική αποτυχία του παιδιού τους.

(Πηγή: http://e-psychology.gr/children-teens-family/448-dyslexia Θαρινή Δημητράσκου
Ψυχολόγος, φοιτήτρια Οργανωτικής και Οικονομικής Ψυχολογίας)